Jest bujnym krzewem, który rośnie dosłownie wszędzie – w pełnym słońcu, nawet w głębokim cieniu pod gęstymi koronami drzew. Łatwo rozprzestrzenia się, tworząc zarośla w dzikszych partiach ogrodu. Zdobią ją liczne, duże kuliste owoce o powierzchni przypominającej marmur. Owoce długo utrzymują się na pędach dzięki czemu dekorują ogród w okresie jesienno-zimowym. Doskonale sprawdzają się jako dekoracja wnętrz oraz jako formowane i nieformowane żywopłoty.
Owoce śnieguliczki stanowią pokarm dla ptaków, zwłaszcza dla drozdów. Mogą być przedmiotem zabaw dzieci (kto z Nas tego nie pamięta z dzieciństwa?) i należy podkreślić, iż posiadają właściwości trujące i nie nadają się do jedzenia przez ludzi. Po ich spożyciu mogą wystąpić takie dolegliwości jak: zapalenie błon śluzowych, nudności, wymioty.
Śnieguliczka jest krzewem miododajnym, po przekwitnięciu akacji, Jest świetnym uzupełnieniem dziury popożytkowej dając umiarkowany i stały w ciągu dnia dopływ nektaru.
Archiwa roczne: 2013
Dziwne narośle na pędach forsycji
Podczas spaceru na jednym z krakowskich skwerów spotkałem na forsycji interesujące narośla. Zwróciły one moją uwagę głównie dlatego, że było ich naprawdę dużo i bez większego problemu można było je zobaczyć.
Przyczyną powstawania tego typu dziwnych narośli na pędach forsycji są bakterie.
Bakterioza gruzełkowata forsycji to choroba bakteryjna, która powoduje stopniowe zamierania pędów. Wywołuje ją glebowa bakteria Agrobacterium tumefaciens, której następstwem jest choroba roślin zwana guzowatością korzeni. Ma niezwykle szeroki zakres – poraża ponad 600 gatunków roślin. Wnika głównie przez uszkodzone tkanki np. podczas bytowania owadów, cięcia lub łamania pędów. Początkowo zostaje zahamowany wzrost pędów, które następnie zamierają. Tego typu narośle występują w skupiskach na pędzie. Gdy nie interweniujemy z czasem pojawiają się na całym pędzie oraz sąsiednich gałęziach. Początkowo mogą być drobne ale z czasem się powiększają aż osiągną średnicę kilku centymetrów. Na zdjęciu przedstawiam narośle, 
które mają około 4 cm i wyglądają bardzo ciekawie nawet pokuszę się o określenie malowniczo, zwłaszcza w okresie bezlistnym. Mimo to zalecam wycinanie porażonych pędów ponieważ choroba ta stopniowo przenosi się na gałęzie zdrowe i na sąsiadujące z nią inne krzewy forsycji. Cięcie powinno być w możliwie dużej odległości od narośli, a narzędzia odkażane, bowiem przy wszystkich chorobach bakteryjnych łatwo przenieść patogeny na inne okazy podczas pielęgnacji. Po usunięciu pędy należy spalić. Bakterie rozwijają się w komorach narośli, a rozprzestrzeniają się naturalnie np. podczas deszczu – są wymywane przez krople wody, a także za pośrednictwem owadów czy ptaków.
Krakowski Ogrodnik
www.mpgarden.pl
Jak postępować z gwiazdą betlejemską, aby ponownie zakwitła ?
Wiosną (po przekwitnięciu- marzec) poinsecję należy przyciąć nad 3- 4 pąkiem oraz usunąć bardzo słabe pędy. Roślinę przenosimy do chłodniejszego pomieszczenia. Pamiętajmy, że do maja roślina przechodzi okres spoczynku, więc podlewanie bardzo ograniczone. Koniec kwietnia to czas na przesadzenie rośliny w świeże podłoże i nieco większą doniczkę. Poza tym poinsecje przenosimy do ciepłego i widnego pomieszczenia oraz rozpoczynamy intensywniejsze podlewanie oraz nawożenie. Nie zapominajmy o uszczykiwaniu rośliny, które zapewni bardziej zwarty pokrój.
Gwiazda betlejemska to kwiat krótkiego dnia, a więc do jej zakwitnięcia niezbędne jest skrócenie długości dnia. Od października skracamy roślinie dzień do 10 godzin, a więc 14 godzin w ciągu doby poinsecja spędzi w ciemnościach. Ponieważ kwitnienie poinsecji może zostać zniweczone nawet przez sztuczne oświetlenie, najlepiej nakrywać ją szczelnym kartonem od 18.00 (20.00) do 8.00 (10.00). Liczy się systematyczność i konsekwencja, gdyż cieniowanie trwa około 8 tygodni.
„Choinka” – świąteczne drzewko
Tradycja ubierania drzewka świątecznego przywędrowała do Nas na przełomie XVIII/XIX wieku wraz z niemieckimi protestantami. Początkowo największą liczbę zwolenników tradycja ta zyskała wśród ludności miejskiej. Mieszkańcy wsi przekonali się do dekorowania choinek w okolicach lat dwudziestych XX w. Wcześniej jednak nie było Nam obce zdobienie domów w okresie Świąt Bożego Narodzenia. Często dekorowano podłaźniczki, które były w formie całego drzewka iglastego bądź też wykonane z gałązek jodłowych, świerkowych albo słomy, które zawieszano pod sufitem w dniu Wigilii.
Największą popularnością wśród drzewek świątecznych cieszą się nasze rodzime gatunki drzew iglastych takich jak świerk pospolity, jodła pospolita i mniej spotykana w Naszych domach sosna pospolita ze względu na długie, kłujące i szybko opadające igły.
W centrach ogrodniczych, marketach budowlanych oraz w punktach sprzedaży „choinek” coraz częściej można nabyć bardziej wyszukane i ciekawsze gatunki drzew iglastych uprawianych w specjalnie przygotowanych do tego celu plantacjach. Do najbardziej popularnych można zaliczyć świerk kłujący w odmianie ‘Glauca’ o srebrnym zabarwieniu igieł, błędnie nazywany świerkiem srebrnym, który przywędrował do Polski z Ameryki Północnej. Mówiąc o świerku musimy również zwrócić uwagę na równie piękny choć rzadziej wykorzystywany świerk serbski o bardzo ładnym pokroju z lekko przewieszającymi się gałęziami. Jego igły wyróżnia srebrzysto biały kolor spodniej strony igieł.
Ze względu na dosyć silnie kłujące igły, świerki coraz częściej wypierane są przez jodły, których igły są soczyste, stosunkowo miękkie i przede wszystkim nie kłują. Na uwagę zasługują jodła kaukaska, która ma bardzo ładne z wierzchu błyszczące , a od spodu białe igły, które nawet gdy drzewko uschnie, w przeciwieństwie do świerka pozostają na pędach. Cecha ta z pewnością bardzo podoba się osobom , które lubią mieć długo ubraną choinkę.
Na uwagę równie zasługuje jodła kalifornijska o długich, srebrnych igłach oraz jodła koreańska coraz częściej goszcząca w przydomowych ogrodach. Warto zaznaczyć, że jodła kalifornijska (jednobarwna) po roztarciu jej igieł wydziela zapach cytrusów. Te gatunki ze względu na ich cenę i szybkość wzrostu zaleca się kupować rosnące w pojemnikach, dzięki czemu można je wysadzić w ogrodzie i cieszyć się nimi przez wiele lat.
www.mybaze.com
W sprzedaży pojawiają się coraz częściej również „mini drzewka”. Karłowe drzewa iglaste idealnie sprawdzają się w małych pomieszczeniach, w pokojach dziecięcych lub po prostu jak stroiki które możemy wysadzić po świętach w ogrodzie lub na balkonie. Do nich możemy zaliczyć karłowe odmiany świerka białego np.: ’Sander’s Blue’ ‘Laurin’ , ‘Daisy’s White’. Równie dobrze sprawdzi się również świerk serbski ‘Nana’, który po 10 latach osiąga wysokość 3 m, sosna bośniacka, wcześniej wspomniana jodła koreańska oraz o mniej typowych igłach cyprysiki i żywotniki.
„Choinki” mogą być różne, bardziej lub mniej kłujące, pachnące lasem lub cytrusami, małe, duże, ale ich wspólną cechą jest to, że cieszą nas w okresie Świąt Bożego Narodzenia. Warto jednak tą radość przedłużyć i kupić drzewko w donicy, które po świętach będziemy mogli wysadzić u siebie w ogrodzie, na osiedlu czy też na terenie miasta. W przypadku tych dwóch ostatnich miejsc warto zapytać o pozwolenie w spółdzielni lub w radzie dzielnicy, do której należymy, tam z pewnością powiedzą Nam gdzie i czy w ogóle możemy posadzić Nasze drzewko.
Pamiętajmy, kupując drzewko w pojemniku, aby zwrócić uwagę na jego kondycję: czy igły są sztywne, czy korzenie nie wychodzą z doniczki i czy w ogóle drzewko je ma, bo bywa też tak, że nieuczciwi sprzedawcy sadzą do donic ścięte lub źle wykopane drzewka.
Warto również wiedzieć, że jodła ma długi korzeń palowy, który po jej wykopaniu często jest uszkadzany. Najlepiej kupić jodłę, która od początku rosła w donicy, wtedy mamy pewność, że kupujemy pełnowartościowe drzewko.
Pozdrawiam
Krakowski Ogrodnik
Hemaria – Ludisia discolor – Jewel orchidea
Hemaria pochodzi z Azji. Jest bardzo dekoracyjną i efektowną roślina nawet gdy nie kwitnie. Posiada biało-kremowe drobne kwiaty, które wyrastają na stosunkowo grubej, pionowej łodydze . Kwiaty nie są jedyną ozdobą tej rośliny, równie ciekawie prezentują się liście, które są z wierzchu ciemnozielone i paskowane, a od spodu bordowo brązowe . 
Ludisia kwitnie od września do późnej zimy, a nawet wiosny. Wszystko zależy od tego czy zapewnimy jej odpowiednie warunki.
Rozmnaża się poprzez podział dorosłego osobnika. Uzyskane wiosną sadzonki sadzimy do płytkich doniczek. Przesadzamy, średnio co 3 lata w miarę rozrastania się rośliny. Dobrze gdy zastosujemy podłoże do storczyków.
Hemarię należy podlewać często, żeby nie doszło do przeschnięcia podłoża. Zaleca się zraszanie w celu zapewnienia optymalnej wilgotności powietrza. Czasami uprawia się ją w terrariach dla zapewnienia odpowiedniego mikroklimatu. Temperatura uprawy powinna przekraczać 22 st. C, jeśli jest to możliwe może być większa. Dobrze gdy często wietrzymy pomieszczenie, w którym się znajduje.
Nie ma zbyt wygórowanych wymagań nawozowych, wystarczy gdy będzie dokarmiana co 4 tygodnie nawozem bardzo mocno rozcieńczonym.
Storczyk ten jest bardzo ozdobny. Doskonale odnajdzie się w nowoczesnych jak i tradycyjnych wnętrzach.
Krakowski Ogrodnik
www.mpgarden.pl
Zimowanie Sandewilli.
Sundaville (
Dipladenia) -Piękna roślina o niezwykle dekoracyjnych kwiatach w rożnych barwach od białej, różowej po czerwoną, Cechują się dużą siłą wzrostu i odpornością na niesprzyjające warunki atmosferyczne. Mimo iż jest to roślina wieloletnia, jednak w naszych warunkach klimatycznych należy ją w okresie zimowym przenieść do ogrzewanego pomieszczenia. Polecana jest jako pnącze doniczkowe na balkon, taras czy do ogrodu, jak również do jasnych pomieszczeń, a także do skrzynek balkonowych i wszelkiego rodzaju wiszących koszy.
Jesienią gdy temperatura znacznie się obniża należy pomyśleć o przezimowaniu tego interesującego pnącza. Najlepiej zrobić to już w październiku. Choć zabieg ten nie zawsze kończy się sukcesem jest warto podjąć wyzwanie aby w kolejnych latach cieszyć się coraz większym okazem Sundavilli. Pnącze przenosimy do jasnego i niezbyt ciepłego pomieszczenia. Temperatura powinna oscylować w granicach 10- 15°C. Bardzo częstym powodem śmierci pnącza w tym okresie jest jego zbyt częste podlewanie, które w okresie spowolnienia wegetacji może spowodować jego przelanie. Najlepiej gdy podlewamy tak aby podłoże było stale wilgotne. Starajmy się jednak aby nie przesuszyć ziemi bo skutek również będzie podobny jak przy przelaniu. Może się zdarzyć, że po przeniesieniu rośliny do ogrzewanego pomieszczenia, zacznie tracić liście. Jest to u niej normalnym zjawiskiem i nie trzeba się tym bardzo przejmować , ponieważ przy prawidłowej pielęgnacji, w przyszłym sezonie roślina się zregeneruje. Jeżeli jednak opadną wszystkie liście to jeżeli korzenie są żywe (jasne, niekruszące się), to po obcięciu części nadziemnej roślina wypuści nowe pędy.
Sandavillę wynosimy na zewnątrz dopiero po 15 maja, kiedy minie groźba pojawienia się przymrozków. Pamiętajmy jednak o jej wcześniejszym zahartowaniu.
W przypadku braku możliwości jej przezimowania, każdego roku można zakupić nowy okaz. Ze względu na bardzo duże przyrosty, co roku, przy właściwej pielęgnacji możemy uzyskać sporej wielkości rośliny.
Krakowski Ogrodnik
www.mpgarden.pl
Runianka japońska – Alternatywą dla trawnika w cieniu
Runianka japońska ( Pachysandra terminalis) jest to bylina, która tworzy podziemne rozłogi, dzięki którym szybko się rozrasta. Tworzy kobierce, które mogą zastąpić trawnik w miejscach zacienionych. Świetnie sprawdzi się w nasadzeniach pod wysokimi drzewami. Żeby uzyskać szybszy efekt należy ją gęsto posadzić. Zaleca się rozstawę około 25 cm.
Wymaga wilgotnego i próchnicznego podłoża. Stanowisko powinno być półcieniste lub cienistych. Dobrze znosi warunki miejskie. Cięcie w okresie wiosennym powoduje, że się zagęszcza.
Krakowski Ogrodnik
www.mpgarden.pl
Palce nieboszczyka – Dead Man’s Fingers – Palecznik chiński
Brzmi groźnie? Tak naprawdę nie ma powodu. Ta dziwna roślina jest również nazywana niebieską fasolą, niebieskim ogórkiem czy kiełbasą.
Palecznik chiński – (Decaisnea insignis) bo o nim mowa to gatunek rośliny należący do rodziny krępieniowatych. Reprezentuje monotypowy rodzaj palecznik (Decaisnea). Pochodzi z południowo-wschodniej Azji. Występuje w północno-wschodnich Indiach, Nepalu, Bhutanie i Chinach. W Polsce znajduje się w kolekcji niektórych ogrodów botanicznych, bywa też
uprawiany jako roślina ozdobna.
W swojej ojczyźnie – w Chinach – krzew ten dorasta do 5 m wysokości, w Polsce osiąga od 2 do 3 m. Można go głównie spotkać w niektórych polskich ogrodach botanicznych. Do uprawy paleczników najlepiej nadają się rejony środkowej i zachodniej Polski gdzie mamy łagodniejszy klimat.
Jest to małe drzewo lub wyprostowany i słabo rozgałęziony krzew o parasolowatej koronie i prostych pędach dołem ogołoconych z liści. Na obszarze swojego naturalnego występowania osiąga wysokość do 5 m, w Polsce do 3 m.
Liście nieparzysto-pierzaście złożone o długości nawet do 80 cm, złożone z 13–25 listków, każdy o długości do 15 cm. Są one ostro zakończone, jajowate, całobrzegie, na górnej stronie ciemnozielone, na spodniej niebieskozielone i mają wyraźne użyłkowanie. Jesienią przebarwiają się na żółto co ciekawie kontrastujący z niebieską barwą owoców.
Dzwonkowate, żółtozielone kwiaty o średnicy od 3 do 6 cm zebrane są w długie grona. Osiągają do 40 cm długości.
Kwiaty są rozdzielnopłciowe, ale na jednym drzewie występują zarówno kwiaty męskie, jak i żeńskie. Okres kwitnienia przypada w czerwcu.
Owoc mają kształt kiełbasek lub palców. Są mięsiste i osiągają nawet do 15 cm długości i średnicy 3 cm. Kiełbaskowatego kształtu mięsista torebka o długości do 15 cm i szerokości do 3 cm. Owoce mają niebieski kolor. Zwisają z pędów pojedynczo lub po kilka najczęściej 3. Każdy z nich wewnątrz zawiera słodki, galaretowaty miąższ i dwa rzędy ciemnobrunatnych, płaskich nasion o średnicy do 1 cm. Owoce są jadalne, ale nie mają jakiegoś wyjątkowego smaku i zawierają w środku dużo czarnych, twardych, nasion. Skórka owoców jest gorzka.
Warunki uprawy:
Palecznik wymaga żyznej, próchnicznej, przepuszczalnej gleby. Potrzebuje umiarkowanie wilgotnego podłoża. Toleruje zarówno kwaśną jak i zasadową ziemie. Doskonale rośnie w miejscu słonecznym lub w półcienistym. W okresie zimowym powinniśmy jednak zadbać o jego okrycie przed mroźnymi wiatrami, zwłaszcza dotyczy to młodych roślin. Nadaje się do uprawy w ogrodach i parkach miejskich. Nie wymaga dodatkowych zabiegow pielęgnacyjnych. Cięcie można ograniczyć do minimum. Jedynie należy usuwać martwe i chore pędy i w miarę potrzeb ograniczać we wzroście.
Krakowski Ogrodnik
Róża pomarszczona – doskonała na przetwory
Róże są nie tylko przepiękne, ale odpowiednio przygotowane mogą być prawdziwą gratką dla
smakoszy! Na przetwory nadaje się wiele gatunków róży, jednak jeśli chcemy mieć dorodne i soczyste
owoce dobrze jest wybrać gatunek róży o kwiatach pojedynczych, która wytwarza duże i liczne owoce,
taką jak na przykład Rosa rugosa – róża pomarszczona.
Owoce róży pomarszczonej zawierają dużo witaminy C. Również w jej składzie znajdziemy witaminy A, PP, witaminy z grupy B, witaminę E, K, W składzie owoców odnajdziemy także m.in. potas, magnez, żelazo, fosfor, sód oraz pektyny, flawonoidy, antocyjany, cukry, kwasy organiczne.
Do przygotowania przetworów musimy pamiętać aby owoce róży muszą być całkiem dojrzałe. Należy zbierać je tylko w miejscach „czystych”, czyli daleko od wszelkich dróg i zabudowań.
Dobrze czyścić owoce róży w rękawiczkach ze względu na fakt farbowania skóry 🙂
Konfitura z Róży pomarszczonej:
- 1kg cukru
- 1 szklanka soku z cytryny
- 1 szklanka wody
- 1kg owoców oczyszczonych owoców róży
Ugotować syrop z 1kg cukru, szklanki wody i soku z cytryny. Wrzucić do niego oczyszczone owoce róży
i powoli gotować, aż staną się szkliste. Przetrzeć przez sito, uzyskany miąższ przełożyć do słoiczków i spasteryzować.
Dżem z owoców Róży pomarszczonej z pomarańczą(cytryną):
Składniki:
- 0,5 kg owoców róży
- 0,5 kg cukru
- 1 szklanka wody
- 1 pomarańcza lub cytryna
- 1 nieduże jabłko
Wodę zagotować z cukrem i do wrzącego syropu wrzucić owoce. Zagotować i odszumować. Gotować, aż miąższ zmięknie. Odstawić do wystudzenia, po czym przetrzeć przez sito (w celu usunięcia pestek ). Dodać sok z pomarańczy lub z cytryny. Ponownie zagotować, wyjąć skórki i obierki, ewentualnie odparować. Przełożyć do umytych i wysterylizowanych słoików, następnie spasteryzować.
Napar z owoców dzikiej róży:
Wysuszone owoce należy zalać wrzątkiem i postawić na 15 minut pod przykryciem. Tak przygotowany
napar jest gotowy do picia. Można pić jedną szklankę trzy razy dziennie. Doskonały na oczyszczenie organizmu – ma właściwości moczopędne
Smacznego
Krakowski Ogrodnik
Dlaczego liście zmieniają kolor jesienią?
Czy zastanawialiście się kiedyś, dlaczego jesienią liście przestają być zielone?
Zjawisko jesiennej zmiany barwy liści jest tak dla nas tak oczywiste, że przyjmujemy je do świadomości bez głębszego zastanowienia się dlaczego ten proces zachodzi. Liście drzew, jako organy sezonowe mają ograniczony okres życia do kilku miesięcy. Nieopłacalne jest dla nich utrzymywanie w okresie chłodów ulistnienia. Gdy jest mało światła a temperatura spada, drzewo musiałoby spożytkować niesamowicie dużo energii na to, by liście utrzymać. Powinno dostarczyć im wody i innych składników odżywczych.
Pod koniec września i w październiku liście drzew i krzewów zmieniają kolor. Stają się wtedy czerwone, pomarańczowe, żółte lub brązowe. Kołyszą się, dumnie prezentując piękne kolory, a gdy zawieje wiatr, opadają z szelestem na ziemię, tworząc barwne jesienne dywany. Przyjemnie spacerować jest wśród nich, zbierając kasztany i żołędzie. Jadąc samochodem możemy często podziwiać pięknie przebarwione na żółto jesiony, które umilają nam podróż.
Za zielony kolor odpowiedzialny jest znajdujący się w liściach chlorofil. Gdy poranki i wieczory stają się coraz chłodniesze, chlorofil przestaje być produkowany. Ujawnia się wtedy obecność innych barwników: m.in. karotenów i ksantofili i to właśnie one są odpowiedzialne za mozaikę barw, którą możemy zaobserwować podczas jesiennych spacerów. Kolejnym etapem jest produkcja specyficznych hormonów roślinnych – kwasu abscysynowego, etylenu. Powodują one zwiększoną aktywność enzymów rozkładających celulozę i pektyny, w wyniku czego rozkładane są ściany komórkowe i blaszki środkowe, czego ostatecznym efektem jest opadnięcie liścia. Widzimy wtedy żółte i czerwone barwniki, które wiosną i latem maskował chlorofil.
Kolejnym etapem jest produkcja specyficznych hormonów roślinnych – kwasu abscysynowego, etylenu. Powodują one zwiększoną aktywność enzymów rozkładających celulozę i pektyny, w wyniku czego rozkładane są ściany komórkowe i blaszki środkowe, czego ostatecznym efektem jest opadnięcie liścia
Liście brzozy i lipy żółkną, klony, sumaki , przebarwiają się na żółto lub czerwono, liście osiki, derenia, kaliny czerwienieją, a liście dębów stają się czerwone, pomarańczowe a nawet żółte po brązowe.
Krakowski Ogrodnik